Vrolijke boel bij kerstlunch van meeopstap.nl
Door Alex de Jong @Attest Communicatie
KAMPEN – ‘Ik heb haar opgegeven, want uit zichzelf zou ze niet zijn gegaan, hoor’, lacht Fenny (77) en kijkt schalks naar Diny (75) die zich wonder boven wonder steeds beter lijkt te vermaken. De dames laten zich de kerstlunch die Ineke Smits van Meeopstap.nl heeft georganiseerd, lekker smaken. Diny, die ‘beslist niet op de foto wil’, schatert: ‘Ik moest mee, anders zou Fenny me op de imperial van haar auto hebben vastgebonden en zo hebben meegenomen!’
De kerstdagen zijn in aantocht. Tijd voor gezelligheid en lekker eten. Maar niet voor iedereen. ‘Doordat ouderen in Nederland langer zelfstandig wonen, komt eenzaamheid steeds vaker voor. Dit willen wij doorbreken’, vertelt Ineke. ”Mee op stap’ helpt ouderen om weer eens een bijzondere en leuke dag te beleven!’ Ineke Smits vergezelt ouderen – tegen betaling – op diverse uitjes. Denk aan bezoek aan familie, museum, een strandwandeling; noem maar op. Maar men kan ‘Mee op stap’ ook inhuren voor de ‘minder leuke dingen’, zoals een bezoek aan de huisarts, een ziekenhuis, of een begrafenis.
Salonboot
Het decor is De Veerman van Kampen. Een prachtige salonboot waar de circa 35 gasten zich hartelijk hebben laten ontvangen. ‘Een vriendin van me heeft een dochter die bij Myosotis werkt. Zij vertelde het ons’, zegt Bep. Ze geeft aan niet tot de doelgroep van eenzame ouderen te behoren, want ‘eenzaam’ is ze niet, maar dat het een leuk uitje is, staat buiten kijf. ‘Jammer dat niet meer mensen zich hebben opgegeven’, zegt haar vriendin, de moeder van de dochter die bij Myosotis werkt. ‘Er hadden best nog wel wat mensen bij gekund.’ Dat is een understatement. De salonboot heeft plek voor zeker het dubbele aantal gasten. Desondanks is de gezelligheid er niet minder om. Er wordt vrolijk gelachen en (hard) gepraat. Als ik wil horen wat Bep mij allemaal te vertellen heeft, moet ik me ver naar haar toe buigen en heel goed luisteren.
Ratten
We laten ons de erwtensoep, geserveerd in een glas, lekker smaken. Ook het pasteideeg met ragout gaat er goed in. Ondertussen loopt de bediening van De Veerman van Kampen zich het vuur uit de sloffen om alle gasten tijdig van een nieuw drankje te voorzien. Fenny heeft, speciaal voor vandaag, oorbellen in de vorm van een kerstboom met ballen in gedaan. Ik ben bij hen aangeschoven omdat ik eerder van cameraman David van RTV IJsselmond hoorde dat ‘die dame liever niet op de foto wilde’, terwijl ik lukraak plaatjes aan het schieten was. ‘Als je ratten in je kelder hebt, dan mag je daar mijn foto wel voor gebruiken’, grapt Diny. De ’twee dames op leeftijd’ zijn duidelijk de gangmakers van deze tafel en schateren samen heel wat af. Fenny: ‘Ik heb haar opgegeven omdat ze dit wel even kon gebruiken, maar had niet verwacht dat ze mee zou gaan.’ Het grapje dat ze anders op de imperial zou zijn vastgebonden rolt over tafel. De lachsalvo’s ook. ‘Imperial? Die past niet op mijn auto’, gaat Fenny verder. ‘Je mocht met je mond om de trekhaak…’ Haar mond vormt een volmaakte O. Geschokte blikken van de dames rondom, meteen gevolgd door een oorverdovend lachsalvo. De dames mogen dan senioren zijn, ze zijn een dagje uit en hebben de grootste lol. Het lijken tienermeiden die lachen om schuine moppen. ‘Waarom ook niet?’ merkt Fenny droogjes op. De dames lachen. En met hen de vier – excuses, drie, want eentje is vrijwel doof – andere dames bij hen aan tafel.
De Veerman van Kampen is overigens niet nieuw voor ze. Laatst nog maakten ze een uitstapje met de boot, georganiseerd door de senioren van de Vermuydenstraat. ‘Daar hebben we er veel van’, roepen de vrouwen in koor. Tot dit jaar – alweer voor de elfde keer – was dit uitje de highlight van het jaar. ‘Maar de man die het organiseert en sponsors werft is inmiddels 84 en heeft aangegeven ermee te stoppen’, gaat Fenny verder. ‘De laatste keer waren we met bijna zestig man.’ ‘Zoveel?’ vraag ik verbaasd, en denk: de volgende keer hier wat folders door de bus gooien, Ineke. ‘Er staat ook een seniorenflat, hè?’, verklaart Fenny. ‘En wij wonen in de gezelligste flat.’
Bloost hij al?
Ik eet mijn broodje komijnekaas, een halve wrap met zalm en een stukje kerstbrood weer aan tafel bij Bep en haar vriendinnen van Myosotis. Ieder is vol lof over wat Ineke hier, samen met haar sponsoren (Renaultdealer van Kesteren, Woning Sierbestrating en De Veerman van Kampen), heeft neergezet. ‘Het is allemaal erg lekker’, vertelt Bep. Instemming alom.
Als ik even later terug ga naar de tafel van Fenny en Diny, en van de laatste samen met mij een selfie maak, is het hek pas echt van de dam. Ook hier hebben de dames genoten van de lunch. ‘Maar we zijn vooral blij dat jij er bent’, grapt Diny. ‘Normaal is ze nooit zo’, hoor ik Fenny zeggen, zoals in die reclamespot. ‘Klopt’, zegt Diny ad rem. ‘Dat komt omdat er nu een knappe man aan onze tafel zit.’ ‘Bloost hij al?’ klinkt het. De een lacht nog harder dan de ander. Fijntjes vertellen ze me dat er nog een appartement in de seniorenflat beschikbaar is. Ik kan er zo in. Dat ik nog maar 51 jaar ben, doet er niet toe. ‘Dat is toch helemaal ‘in’?’ grapt Fenny. ‘Een oudere vrouw met een jongere man?’ Zelfs de dove mevrouw aan deze tafel lijkt de grap wel te kunnen waarderen.
Ontroering
Ook vorig jaar organiseerde Ineke Smits een en ander voor ouderen. Toen kwam er een twintigtal mensen naar haar evenement. Dit keer waren het er ruim dertig. ‘Maar het hadden er best nog wel dertig meer mogen zijn,’ zegt ze. ‘Eigenlijk hebben we twee dingen niet helemaal goed gedaan.’ Zo had ze niet ‘eenzaam’ moeten benoemen, want niemand wil zich graag identificeren met ‘eenzaam’. ‘Bovendien denken mensen al snel: dat is niet voor mij; ik heb dat niet verdiend.’ Vorig jaar liep ze ook al tegen dit probleem aan. ‘Zeg het maar: wat is de oplossing?’
Dit jaar was het allemaal nog wel wat grootser qua opzet dan vorig jaar. Zo had Ineke onder meer een ‘surprise’ optreden van de Kamper volkszanger Stef Ekkel geregeld. Hij bracht rond half drie klassieker als ‘Woonboot’, ‘La Paloma’ en ‘Marina’ ten gehore. Ik kende nagenoeg geen van deze liedjes, maar het repertoire werd dapper meegezongen door de aanwezige dames. Pas toen ook ‘Liever te dik in de kist, dan weer een feestje gemist’ uit Ekkels keel rolde, sloeg bij mij het feest der herkenning toe. Want een feestje was het, dat kon je zien aan de tevreden blikken en het vrolijke gekakel van de aanwezige gasten. Uiteindelijk werd zelfs nog de polonaise ingezet en werd ik nog door Fenny gevraagd om haar te vereeuwigen met Stef.
Bij het afscheidswoordje sloeg de ontroering bij Ineke toe. ‘Ik heb nog een cadeautje voor u allemaal. Ik hoop dat u dan nog eens aan deze middag en aan mij terugdenkt.’ Diny was de eerste om dat volmondig te beamen. ‘En aan Alex’, zei ze met een stralende lach.
‘Ja, hij is lief, hè?’ hoorde ik Ineke zeggen.
Ik weet zeker dat ik dit keer wel bloosde.
