De traktatie van juffrouw Hendriks

Door Griejanne Kremer

‘Is uw hartje al bekeerd? Bent u op weg naar Jezus?’

Zeer plotseling kon ze gaan roepen en getuigen van haar zielenvreugd. Haar stem bulderde door de straten van Kampen en daarbuiten. Haar indringende woorden en haar opvallende verschijning liet geen burger onberoerd en ieder die het horen wilde – en die hun oren bedekte – werd ‘bestookt’ met de traktaten van juffrouw Hendriks. Ze wist zich te begeven in de kringen van landsbestuurders, ze bracht de hoop van het Nieuwe Testament aan de Joden die op transport naar oorlogse gruwelheden stonden en ze vatte – middels Gods kracht – de moed om Duitse soldaten de blijde Boodschap te verkondigen.

Of juffrouw Hendriks altijd al zo uitsprekend en zonder vrees is geweest? ‘Neen,’ zeggen destijds de leerkrachten die haar als kind gekend hebben. ‘Zij drong zich nooit op de voorgrond, ze was stil en verlegen.’ Nu dan, hoe kon dit stil en verlegen kind uitgroeien tot de alom en wijds bekende Evangeliste van Kampen? Destijds werkte zij enkele jaren als onderwijzeres, maar had eervol ontslag gekregen daar zij sinds een jaar kampte met lichaamsklachten. Aan de start van haar dertiger jaren was het God zelf die Zwerina Adriana Hendriks geroepen heeft om Zijn Woord over de aarde uit te spreiden. Gods weg met haar was niet vrij van smaad en hoon. Het tegendeel werd bewaarheid: Haar onvermurwbare toewijding aan God werd meermalen beklaagd en belachen. Echter, de riekende vis en de oude mand die als beschimping op haar hoofd geplaatst werden, heeft zij biddende teruggegeven aan de eigenaar, welke voorts haar traktaat eerbiedig aannam en luisterde naar de indringende woorden die God dezen te vertellen had. Haar zuster, Klaziena Hendriks, bundelde haar verhalen in het karakteristieke blauwe pocketboekje ’40 jaar Evangeliste’ – welke nu te bewonderen is in het stedelijk museum.

Jan Breet, vrijwilliger in het Stedelijk museum:
“Iedereen, die op het NS-station Kampen, aan de overkant van de stadsbrug aankwam, werd met haar geconfronteerd. Op een klapstoeltje aan de stadse kant van de brug vroeg ze iedere voorbijganger naar de staat van zijn of haar bekering. Kent u de Here Jezus al ? Die rijgschoentjes hebben kilometers voor het evangelie versleten. Op die rijgschoentjes liep ze, in overdrachtelijke zin, zich het vuur uit de sloffen. Overal verscheen ze. Gewoon aan de deur. Op feesten en partijen. Zondags voor de kerkdienst. Ik heb haar in mijn jeugd gekend en meegemaakt. Als jonge jongen geneerde je je toch een beetje, want over deze dingen sprak je niet in het openbaar. Dat was iets voor de ‘binnenkamer’.”

Op 15 mei 1974 liet juffrouw Hendriks het leven op een leeftijd van 85 jaar. Maar zelfs in haar dood wist haar naam voor opschudding te zorgen: In 1981 werd een aan haar gewijde gedenksteen in het Koepleintje aangebracht. Wijlen Raadslid Kees Kranenburg was er niet over te spreken: ‘Tal van voorbijgangers zie je geschrokken een zijsprong maken als ze op zo’n steen stappen, waarvan ze dan ogenblikkelijk denken dat er een overledene onder ligt. Die stenen moeten hier weg.’ De gedenkstenen hebben hun plek op het Koepleintje weten te behouden en ontrukken de namen van verdienstelijke Kampenaren aan de vergetelheid. Eveneens blijven de woorden van juffrouw Hendriks voortleven in de harten van hen die haar woorden – Gods woorden! – beluisterd hebben: Niet ik, maar Christus zij geëerd. Niet ik, maar Christus zij mijn woord en lied. Soli Deo Gloria.

(Met dank aan het Stedelijk museum voor de foto’s en info. De vitrine over Juffrouw Hendriks is te zien in de ‘religiezaal’ van het Stedelijk Museum Kampen. Openingstijden: dinsdag t/m zaterdag van 10.00 tot 17.00 uur, zondag van 13.00 tot 17.00 uur.)