Door Joop van Dijk
Ik was er jarenlang niet geweest. Wellicht voor de laatste maal nog als actief voetballer bij KHC, in het 6e. Spelend tegen Kampen 3 of 4, met Gerrit Bos in de spits bij de tegenpartij, en de overige mannen droegen de Kamper namen Diender, Klappe, Huisman,… V.V.Kampen heette nog RKVV Kampen. Nu, ruim dertig jaar later, kom ik er weer, op reportage met Kampenonline. Een videoverslag maken met cameraman Hardo Junte, ikzelf ga het interview doen.
Het is er gezellig druk in die kleine, in al die jaren onveranderd gezellig gebleven kantine van Kampens kleinste voetbalvereniging. Een prijzenkast vol met bekers aan de muur, daterend van lang geleden. Het onvermijdelijke club van 50 bord, met daarop de namen van mensen die de vereniging een warm hart toedragen en nog wat extra centjes toeschuiven. Aan de bar oude bekenden, Willem Bastiaannet. We krijgen koffie. We spreken de voorzitter Cees Busschens. Het gaat goed met Kampen. Drie seniorenelftallen spelen competitie, allen op zaterdag. Wat kerken nooit voor elkaar kregen is de kroeg gelukt, op zondag voetbalt er niemand meer in Kampen.
De voorzitter is tevreden met de huidige staat van de club, al kan hij er nog wel wat vrijwilligers bij gebruiken. Buiten het voetbal floreert het darten in de kantine, acht teams in de competitie, het hoogste team op behoorlijk niveau.
We lopen een kwartier voor de aanvang richting het veld. Het kassahokje wordt al lang niet meer gebruikt. Kampen speelt deze middag tegen de koplopers uit de 4e klasse C, Swift’64 uit Swifterbant. Vorig jaar misten de polderbewoners de promotie maar net, o.a. veroorzaakt door een nederlaag in Kampen. De voorbereiding ziet er professioneel uit, rondo’tjes, korte sprintjes.
Willem Bastiaannet komt ook in sportkleding richting het veld. Bastiaannet was de voorganger van de huidige hoofdtrainer Arjan ten Hove. “Wat nu Willlem, weer actief?” was mijn vraag aan de voormalig KHC en IJVV speler die ooit nog een jaartje tot de selectie van F.C. Groningen behoorde. “Ik moet vlaggen”, antwoord Bastiaannet. “Voetballen lukt niet meer, twee nieuwe heupen. Maar ik train nog op donderdag met de oudjes, ik eet gezond dus ik ben fit” Op dat moment zijn we bijna de enige toeschouwers. Kort voor de aftrap schuifelen toch nog wat mensen de kantine uit. Een mannetje of 30-40 langs de lijn, mede dankzij een tiental Swift supporters.
De wedstrijd begint met een fel Kampen. Het beter voetballende Swift wordt bestreden met inzet en passie. Veel druk naar voren van de Kamper ploeg, met daarbij het onvermijdelijke gevaar om achterin ruimte weg te geven. Al na tien minuten een ongelukkig moment achterin bij Kampen. Een vrije bal wordt getoucheerd, en daardoor onhoudbaar voor de doelman. Kampen gooit er een schepje bovenop, creëert ook wat kansen maar heeft minder geluk, de ploeg loopt daarbij nog een keer in het mes: een scherpe counter word door de polderploeg keurig afgewerkt. In het vervolg van de 1e helft dringt Kampen wel aan, maar moet achterin constant op de hoede zijn.
De goede bedoelingen waarmee de blauw-witten uit de kleedkamers komen, kunnen al snel de ijskast in. Amper begonnen staat het al 0-3. Trainer Arjan ten Hove staat langs de zijlijn zijn mannen aan te moedigen en naar voren te schreeuwen. Passie in het voetbal is er bij Kampen, ondanks de onmogelijke achterstand nog steeds, maar de kwalitatief veel sterkere tegenpartij straft elke fout genadeloos af, loopt uit naar 0-4. De steeds aanwezige mist zakt steeds meer over het veld. En daar waar de lampen van buurman DOS nog een klein beetje helpen wordt het bij Kampen steeds donkerder. Swift loopt verder uit. Bij Kampen ziet een speler rood, iets teveel commentaar, de frustratie over deze middag blijft niet bij iedereen binnenskamers. Swift blijft genadeloos counteren en maakt er nog twee, waar het er ook nog drie of vier hadden kunnen zijn. In de slotfase nog een te harde overtreding. In de diepe duisternis nog net te zien, opnieuw rood. Kampen eindigt met negen spelers. En 0-6 op het denkbeeldige scorebord.
Na afloop het onvermijdelijke trainers interview. Ten Hove had er niet veel zin in, maar zelfs in de kelderklasse moet je aan die onvermijdelijke verplichting gevolg geven. Ik zag een gepassioneerde trainer, die moet roeien met de riemen die hij heeft. En toch nog ambities heeft, en wacht,……op die ene mooie club die ooit nog eens belt…
