Een bijdrage van Joop van Dijk en Hardo Junte
De v.v. Wijthmen tegen de S.V. Zalk, een inhaal bekerduel tussen twee nog puntloze teams op een dinsdagavond in september. Zo’n duel zal zeker niet tot de verbeelding spreken en normaal gesproken, in het gunstigste geval, hooguit enkele tientallen toeschouwers tot een gang naar het sportpark weten te bewegen. Totdat de locatie van het duel bekend wordt gemaakt: Het Mac3Parc Stadion, beter bekend als het PEC Zwolle stadion. Een duel uit de kelderklasse, op het in deze regio meest aansprekende voetbalveld, dat mag toch wel uniek genoemd worden.
Dat de v.v. Wijthmen dit thuisduel op deze bijzondere plek mocht spelen was te danken aan de gastvrijheid die deze dorpsclub enkele maken verstrekt heeft aan de professionals van PEC Zwolle. Daags voor een duel op echt gras oefenen de profs graag op deze ondergrond. Die heeft PEC zelf niet beschikbaar en daarvoor is enkele malen gebruik gemaakt van het terrein van de v.v. Wijthmen.
Het bekerduel v.v. Wijthmen tegen Zalk was in een eerder stadium op een zaterdag 
gepland, maar vanwege slechte weersomstandigheden afgelast. Voor een midweeks avondduel ontbreekt in Wijthmen op het hoofdveld de verlichting. Die is er wel op het trainingsveld, maar daar ontbreekt dan weer de afrastering. Het Mac3Parc stadion beschikt over beide, door de KNVB gestelde, voorwaarden en dus bood PEC ruimhartig het stadion aan als speellocatie voor dit duel. Een zeer gewaardeerde geste van de eredivisieclub die hiermee aantoont ook oog voor de kleine clubs in het voetbal te hebben.
In plaats van enkele tientallen bevolkten ruim 300 dorpsbewoners, uit Wijthmen en Zalk, nu de tribunes van het stadion. Want wie wil het nu niet eens meemaken: de plaatselijke trots die de kunsten vertoont in een eredivisie stadion.
Beide ploegen betraden met strakke koppies het terrein. Want het was op papier misschien wel een duel om des Keizers baard, maar de bijzondere omstandigheden brachten toch met zich mee dat deze wedstrijd natuurlijk wel gewonnen moest worden.
Het begin van de wedstrijd kan dan ook het best als nerveus worden omschreven. De enigen die wel in vorm waren waren de assistent-scheidsrechters, die op dit niveau nog gewoon grensrechters genoemd worden. Vlaggenist is misschien nog een beter woord. Die mannen waren in vorm in de eerste twintig minuten. Steevast bij elke bal naar voren ging de vlag omhoog, wel consequent aan beide zijden van het veld. Grote kansen bleven op die manier dan ook uit, en uw verslaggever zag op deze manier een bloedeloze 0-0 tot de mogelijkheden behoren.
Michel Hamer dacht daar anders over. Halverwege de eerste helft kreeg Zalk een vrije trap toegekend op ca. 18 meter van het doel. Het Wijthmense muurtje en de doelman werden door een prachtig ingekrulde vrije schop tot figuranten gedegradeerd. Een treffer die zeker niet misstond in zo’n stadion. De wedstrijd werd vervolgens levendiger. Tomeloze inzet van beide zijden, waarbij Zalk het iets betere van het spel had. Dat betere spel kwam kort voor rust tot uiting in een tweede treffer. Met een mooie combinatie werd de Wijthmener defensie verrast. De vlaggenist besloot nog maar eens tot het wapperen met zijn attribuut, maar de arbiter had inmiddels besloten om op zijn eigen waarnemingen te vertrouwen. Zalk leek op rozen te zitten, maar amper een minuut later werd er een tegenstander gevloerd binnen de beruchte lijnen, de stafschop onberispelijk ingeschoten en zo werd de ruststand bepaald op 1-2.
In de tweede helft werd het spel rommeliger. Veel lange halen, veel balverlies. Over en weer nog wel wat kansen. In de slotfase was het Wijthmen dat het initiatief volledig naar zich toetrok. Zalk werd overlopen op het middenveld. Trainer Gerrit Hamer dirigeerde Simon van Halm nog een linie terug maar het mocht niet baten. Cor Straetemans, de Zalker doelman die op zijn 42e? aan een opmerkelijke come back is begonnen liet zien dat hij het vak zeker nog niet verleerd is, hij hield zijn ploeg nog enkele malen op de been met mooie reddingen, maar moest in de blessuretijd toch nog buigen. Dat Straetemans behalve een goede doelman ook een talentvolle judoka is werd nog even gedemonstreerd toen Wijthmen de bal snel uit het net wilde halen, die ploeg rook nog meer dan een gelijkspel. In de hectische slotfase kwam er echter geen verandering meer in de score. Normaal gesproken schrijf je dan dat er geen winnaars waren, maar dat zou deze avond geen recht doen. De spelers, het publiek waren allen winnaar, want het was voor het allen een onvergetelijke avond die dus met een terechte 2-2 werd afgesloten.
