Door Alex de Jong @ Attest Communicatie
KAMPEN – Ze beloofden stoofpeertjes, aardappelkroketjes en rollade. Het werd een Chinees buffet van Happy Garden. Maar geen van de aanwezigen op het kerstdiner van geWOON! in de buurt, hoorde je klagen. Er werd vrijdag 20 december door de circa vijfentwintig aanwezigen heerlijk gesmuld.
‘We gaan er twee leuke en gezellige avonden van maken’, beloofde locatiemanager Vera Reuvers eerder. En dat werden het. Donderdag 19 december kregen circa dertig bezoekers een stamppotbuffet aangeboden. De vrijdag daarna, met als speciale gast ‘de kerstman’, was er een lekker Chinees buffet, verzorgd door Happy Garden. Het werden twee gezellige avonden voor mensen die rond de feestdagen niet bij familie kunnen aanschuiven. En voor mensen die zich vanwege hun financiële positie geen bijzondere kerstmaaltijd kunnen veroorloven.
Man zoekt vrouw
‘Ben jij van de krant?’ wil Appie weten. Hij is samen met zijn dochter Brenda naar deze speciale kerstavond gekomen. ‘Kun je misschien ook schrijven dat ik nog een leuke, lieve vrouw zoek?’ Misschien vind je die wel hier, vanavond, denk ik bijna hardop. Toch zeg ik het niet. ‘Ik heb het eerder wel geprobeerd via contactadvertenties’, gaat hij verder. ‘Ik heb in De Stentor gestaan met een paar regeltjes: ‘Man, werkzaam in het groen, zoekt vrouw…’’ Maar dan niet met een o6-nummer erbij, vertelt hij, want ‘daar reageren alleen maar rare mensen op’. ‘Gewoon met een postbus.’ De reacties vielen nogal tegen en geen van de ‘serieuze’ reacties leverde een nieuwe vrouw op, maar dat maakt niet dat Appie de kop heeft laten hangen. Hij moest gewoon van tactiek veranderen, weet hij. ‘Misschien moet ik er maar gewoon tegenaan lopen’, zegt hij vol verwachting, terwijl hij een plekje aan tafel opzoekt. Ondertussen speelt de Kamper troubadour Henk Jans op de achtergrond op zijn gitaar en weerklinkt her en der het gemurmel en gelach van vrolijke gesprekken.
Eerder nog vroeg Vera zich af of ze de avonden wel vol zouden krijgen. ‘Want hoe bereik je de mensen die dit het hardst nodig hebben?’ zo had ze zich laten ontvallen. Vandaag blijkt, net als gisteren, dat de opkomst groot is. Er zijn veel eenlingen, stuk voor stuk deelnemers van de dagbesteding aan de Lamoraal van Egmondstraat; enkele vrouwen waarvan de man liever thuis bleef, tweemaal een dochter met ieder hun – alleenstaande – vader, een moeder met twee kinderen, en twee vrouwen, ieder in een rolstoel; een echtpaar, naar later blijkt. Het is een bont gezelschap. Verrassend. Veel mensen die elkaar niet kennen, maar die door de gezamenlijke maaltijd wel met elkaar in gesprek raken en gaandeweg de avond verbondenheid voelen en zelfs intieme gespreksonderwerpen onderling niet schuwen. Het is een avond van verbroedering, van gezellig samenzijn, een avond van goede gesprekken.
‘Kraaien vallen van het dak’
‘Ellen, lieverd, wat wil je drinken?’ vraagt Corinne hartelijk aan de jonge vrouw in rolstoel naast mij. ‘Kan ik wat voor je meenemen?’ Ze kijkt daarna goedlachs naar de echtgenote van Ellen en vraagt: ‘En wat kan ik voor jou meenemen, vrouwtje?’ We lachen om de hartelijkheid van deze lieve, grote vrouw, die aan het begin van de avond heel duidelijk had laten weten dat ze niet op de foto wilde. Als ik aantekeningen in mijn notitieboek maak, grinnikt ze me toe: ‘Is dat voor de krant, Alex?’ ‘Anders vergeet ik het’, zeg ik. ‘Ik mag toch wel over je vertellen?’ Dat mag. Maar een foto mag niet. Nu het hoofdgerecht is verorberd, is ze een van de eersten om een toetje in ontvangst te nemen. Ze eet het met smaak op. Als naast mij Ellen de doorzichtige plastic deksel van haar toetje heeft gewurmd en vertelt dat ze tiramisu heeft gekregen, begint Corinne ‘o solo mio’ te zingen. ‘Je moet meezingen met Henk’, zeg ik en wijs naar de muzikant die ons het grote deel van de avond, tussen Wham en hun Last Christmas door, verblijd met zijn gitaarmuziek. ‘Oh nee, hoor’, lacht Corinne. ‘Je wilt mij niet horen zingen. Dan vallen de kraaien dood van het dak!’
Samen koken
‘Op maandag, dinsdag en donderdag koken en eten onze deelnemers hier samen’, vertelt Vera. ‘We leren ze om iedere dag met verse ingrediënten te koken.’ Inmiddels schuiven ook steeds meer mensen uit de buurt hierbij aan. ‘Ze krijgen een smakelijke, gezonde maaltijd voor de kostprijs’, aldus Vera. ‘We voorzien hiermee duidelijk in een behoefte. Zodoende ontstond ook het idee om juist tegen de kerstdagen meer voor de mensen in de buurt te doen…’ Een succes, zo weet ze inmiddels. ‘We wilden vooral een leuke, gezellige avond organiseren voor mensen die anders rond de kerstdagen thuis zitten. Lekker samen eten en het gezellig maken. We weten dat een groot aantal mensen in Kampen hier behoefte aan heeft.’ In eerste instantie was het de bedoeling dat de deelnemers net als op de drie doordeweekse avonden zelf zouden gaan koken, maar Gosse Noppert, directeur van PGVZ – waartoe geWOON! In de buurt behoort -, vond dat ook de deelnemers deze twee avonden ‘gewoon’ vrij moesten hebben. ‘Ook zij moeten genieten en verwend worden’, klinkt het.
Als dan de twee jongens, eerder nog lief en stilletjes spelend, iets laten vallen, draait Corinne zich met een ruk om en roept: ‘Wat ben je aan het doen? Tante schrikt ervan!’
Bakken voor morgen
Wanneer even later de vader van de twee jongens binnenkomt, slaan ze ‘helemaal door’; blij dat ook papa is komen opdagen. De man vult een oude twee liter ijsbak met vlees en saus uit de nog steeds dampende rechauds en gaat uiteindelijk, met een biertje in de hand, bij ons aan het hoofd van de tafel zitten. ‘Ik ben net klaar met werk’, klinkt het verontschuldigend. ‘Ik eet dit straks thuis wel op.’ De hele bak, zo vertrouwt hij zijn vrouw toe, die nu ook bij ons is komen zitten. ‘Je had al je collega’s van het werk wel mee kunnen nemen’, zeg ik. ‘Er is genoeg.’ Zoveel zelfs, dat vrijwel iedere bezoeker na afloop met ‘een maaltijd voor morgen’ de deur weer uit gaat.
Vanuit iedere hoek hoor je dat mensen het gezellig vonden, dat ze hebben genoten van het lekkere eten en van de (onverwachte?) gezelligheid van vreemden. Ellen en haar vrouw hebben besloten om zelfs maandag alweer terug te komen om dan samen met de deelnemers van de dagbesteding een maaltijd te nuttigen. ‘En wie op tweede kerstdag nog geen plannen heeft, is van harte welkom om ook dan weer bij ons aan te schuiven’, laat Vera zich ontvallen. Ik weet niet of Appie er dan ook weer bij zal zijn. Wat ik wel weet is dat hij weer gewoon met zijn dochter de deur uit is gegaan en dus ook deze avond geen vrouw heeft gevonden. Maar wie weet wat de toekomst nog brengt…
