Buurt-hinnesjetief.
Now ja, of det wel zo is, maar ie zoln ´t wel zegn. De ene nao ‘d andere vrouwe klimt de blikkn trappe van ut mobiele honderzoek centrum Borgemeester Barguus plein op. ‘Eeh allo, bin ie d’r ok?’ vraogn z’oe dan en ie zoln bi-jna zegn: ‘nee det lek maar zo’ maar ja, veuruut maar. Ik zegge zelf ok wel ies wat, da’k achterof denke: ‘mense waor e’j ’t over’.
Truus ad mien al ewaarskouwd dat ze mien op zol aaln. Weet ie, ik ebbe ’t al ies laotn skietn, want ik denke bi-j mienzelf: ‘ik kieke deruut, an mien mekeert niks.’ En ellig dat ze was: ‘oe kuj det now doen, mense be’j wel goed wies, elke keer pikkn ze d’r een paar tussenuut. Ie kun toch wel bedenk’n dat ’t veur ’t goeie doel is?’ Ik adde de speispetters op de brille zittn.
Vanof die tied olt ze mien as een avik in de gaot’n en ze wil mien ok nog niet kwiet, ku’j begriepm, want ie weetn maar nooit wat aj dan naost oe krieg’n.
Vanof de vrogge murn stao ‘k al skarp veur det onderzoek en ben´k met de klokke bezig. Snagges mos ´k d’r al een paar keer uut en denke an hontsnappingspogings, en oe as ik mien deruut kan lulln, umme dan toch nao een paar menuties met een diepe zuchte weer met kleine skukkies varder te slaopm.
Ak smurns skoapachtig op de fietse stappe, kek Theo mien as een olde golden retrievert vol medelieden nao. Maar net as bi-j zo’n ond, aj nog niet ’t ukien umme bin, zittn ze zo weer met de dikke balleg op de banke.
Umme oe te laotn ontoln daj toch nog lange niet van d’overgang verlust bin, zit ie in ut centrum bi-j tropische temperatuurn op oe stuultien te skufeln. Allemaole lachende gezicht’n uut de straote naost menander, assov ze wat ewunn em, dus zo arreg zol ’t zogenaamt niet weez’n.
Veur da´j amper uutekletst bin, maag ie in nummertien één, twee of drieë en zeg de hassistente da’j oe an de boomkante uut mun kleed’n. Kiek, weurumme zi-j det dut is ummedat d’r bliekbaar toch nog vrouw’n bin die as van de zenuw’n alles an-oln, of ut verkeerde uuttrekk’n, en ok wel ies d‘ele mikmak uutdoen en det ef niet neudig. Ie gaon as eeneidswurst an d’ene kante derin, en maag´n an d’andere kante d’r weer uut. Ie krieg’n een nand en de uuterst vriendelike beul stelt zich veur, de name be’j metene weer kwiet en oe eing name skut oe van angst niet meer in de kop en sto’j niet alleen met de snoete vol tand’n maar ok nog met oe veurkoom veur een volslaagn vreemde te pronkn.
Maar ja, ie mun maar zo denk’n, zo’n mense dut niet anders en ziet d’ele dag een uutgebreide rippertasie over boomkánties van allerlei dimmenzies veurbi-j koomm. Det mark ie ok as ze oe met veurverwarmde andn vaste grep. Ie weetn metene: ‘Oh, die ef al ies eerder zoiets beet ad’. Ze wet ok wel oe ze met de mangelmesjiene umme mut gaon en zal oe niet langer vaste oln dan as habseluut neudig is. Mevrouw Uppelepup ef netuurlik een eel ander idee as ikke, van wat lange genog is.
Maar goed, ie maang oe weer fesoenlik ankleed’n en metene eur ie al da’j d’r netties opstaon, veur zovarre as det bi-j een olde slurderige vrouwe mogelik is, en kuj weer naor ‘uus op an. In de wachtkamer zit d’r nog ene uut mien straote en buutn kump d’r nog ene an. Ik was mooi klaor: ‘now, veule plezier’ zeg ik nog oppelucht met mien stomme kop.
‘Now, zo’n lullegien is’t anders niet’ zegt Greet van ‘d overkante.
Ik wol aar een goedbeduuld árte onder de riem geem en gebruuktn de filesefie van Truus maar eempies en zei: ‘Ie mun maar zo denk’n deerne, ’t is veur ’t goeie doel’.
‘Maar dan wel mien eing’ zeg ze nèzzerig, zichzelf op de ballustrade wiezend, en ja, ….gelieke ef ze.
Now maar ofwachtn, wie as d’r weer uut’epikt wurd.
Now allo eh.
TUSS’NDEURTIEN
